“Zal het wel gaan?” vroeg Elsje bezorgd terwijl ze het notitieboekje aan Orlando overhandigde. “Het is belangrijk.”
Orlando haalde zijn schouders op. “Tuurlijk; wat denk je? Al die training die ik van jou ontvang…”
Maar Elsje vond het maar niets.
“Maar je luistert nooit Orlando. Als ik het over gezonde voeding heb, lijkt het wel of je oren dichtgaan.”
“Welnee.” Orlando was vastberaden. “Jij maakt je altijd zorgen om niets. Bovendien heb ik je boekje. Er kan niets verkeerd gaan.”
Elsje zuchtte. Er zat niets anders op. Voor haar HBO opleiding ‘Voeding en Diëtetiek’ moest ze een week naar Terschelling. Een of andere hoge pief uit de voedingswereld zou een aantal lezingen geven en daar moest ze bij zijn.
Maar zou Orlando wel goed voor baby Bertus zorgen? Bertus was al zes maanden, maar Orlando was zo onverantwoordelijk. Hij nam niets serieus. Als aankomend voedingsdeskundige had ze een perfect uitgebalanceerd dieetje samengesteld voor Bertus en dat moest nauwkeurig worden bijgehouden. Borstvoeding had ze hem helaas nooit kunnen geven, dus het was extra belangrijk dat hij de juiste voeding kreeg.
“Nou, tot volgende week dan maar,” zei ze kleintjes.
“Ga nou maar,” zei Orlando ongeduldig, terwijl hij haar zoende. “De taxi staat er al.”
***
“OK, jochie…Wij maken er een mooie week van,” zei Orlando tegen Bertus, die hem met grote blauwe babyogen aankeek. “Rust! Dat hebben wij mannen soms even nodig.”
“Hèhè,” zei Bertus.
“Gelijk heb je knul. Hehe. Eindelijk een weekje vrij en geen gezond voedsel. Even wat anders dan zilvervliesrijst en bonen. Vanavond lekker hamburgers met patat, een grote doos 4 chocolade-ijs en een paar biertjes…” Hij wreef zich in de handen. “Kunnen we even lekker de bloemetjes buiten zetten.”
“Neh…Neh…Neh,” zei Bertus.
“Ja, knul? Wat probeer je mij te vertellen?”
Hij herinnerde zich dat Elsje had gezegd dat alle babygeluidjes iets betekenen. Ze had het opgeschreven met de betekenis erbij. Hij pakte het notitieboekje uit zijn zak en las:
“Hèhè (Ik moet een boertje laten)
Eairh (ik heb darmkrampjes!)”
En daar stond ‘Neh…Neh…Neh.’ Dat betekende volgens Elsje “Ik heb honger.”
Honger? Nu al?
Bertus, begon opeens zachtjes te schreien.
“Neh…Neh…Neh.”
Verhip, hij heeft echt honger. Bye Bye Freedom.
“Ohw…Ohw,” huilde Bertus nu.
Wat nou weer? Orlando zocht het op.
Daar stond het: “’Ohw’ betekent ‘Ik ben moe.’”
Moe? Ik dacht dat je honger had?
Bertus begon te krijsen en Orlando pakte hem voorzichtig op.
“Rustig maar…Ssssh. Vader is bij je.”
***
Ettelijke uren later liep Orlando nog steeds met Bertus rond. Hij had het notitieboekje inmiddels bijna uit zijn hoofd geleerd, vier luiers verschoond, voedsel bij de kleine man naar binnen gestouwd en geprobeerd om Bertus aan het slapen te krijgen, maar zodra hij hem in de wieg teruglegde, begon dat kind weer te krijsen. Orlando was uitgeput en het hele gedoe begon hem behoorlijk de keel uit te hangen.
Nog vijf dagen. Dit trek ik niet.
Opeens moest hij denken aan de woorden van zijn Opa zaliger. “Orlando, als je het niet trekt, moet je creatief zijn. Je moet de innerlijke mens aanboren.”
Maar wat betekende dat?
Orlando pijnigde zijn hersenen.
Creatief zijn…Wat kan ik doen?
Opeens kreeg hij een idee.
Fanta! Ik stop zijn hele drinkfles vol met Fanta. Mag wel niet van Elsje, maar het is de dood of de gladiolen.
Fanta had bij hem ook altijd gewerkt toen hij als peuter zijn ouders tot wanhoop had gedreven met zijn gejengel. Als ze hem dan met het zoete spul in een hoekje stopten, was hij direct tevreden. Zo vader, zo zoon.
Dank je Opa. Orlando sloeg zijn ogen ten hemel.
Er stond nog Fanta in de koelkast. Opgewonden goot hij het gele spul in de fles van Bertus. “Lekker joh. Dat wordt pas genieten.”
Hij draaide de speen er weer op en schudde het flesje om de bubbels er uit te halen. Toen hij Bertus in zijn bedje legde begon mijnheer weer te krijsen, maar Orlando stopte de fles direct in zijn zuigende mondje en…het werkte. Bertus werd stil en nam het suikerdrankje met gelukzalige oogjes tot zich. Ettelijke minuten later en na de nodige boertjes werd het doodstil. Bertus sliep.
Orlando pakte het flesje voorzichtig uit zijn handjes, zette het op de grond onder de wieg en zakte uitgeput op de bank. De vrijheid kon beginnen.
Maar toen hij de televisie aanzette, viel hij direct in een onrustige slaap.
Hij had verontrustende dromen van dikke, vadsige zoontjes die om snoepgoed schreeuwden en vreemde suikerdrankjes dronken, vol rare kleurstoffen. Hij zag Elsje ook. Maar nu was hij niet langer met haar getrouwd. Elsje was in de droom getrouwd met een voedseldeskundige. Twee stoere, gespierde zonen, die duidelijk niet van hem waren, zaten bij haar aan tafel.
Met een schreeuw werd Orlando wakker. Het angstzweet stond hem op het voorhoofd.
“Nééééé!”
Was dat zijn geweten?
Hij wist het niet. Maar wat hij wel wist, was dat hij niet zomaar de weg van de minste weerstand mocht kiezen. Had hij Elsje niet beloofd om goed voor Bertus te zorgen? Dat zou hij doen. Geen gezeur. Geen gemaar. Gewoon de mouwen opstropen en doen wat elke goede vader doet. Daar hoorde Fanta niet bij. Hij spoelde de rest van de drank door de gootsteen.
“Vanaf vandaag wordt het anders. Ik word een verantwoordelijke vader.”
***
Vijf dagen later kwam Elsje met een frisse blos op haar wangen terug. Orlando deed open en had grote kringen onder zijn ogen. Bertus begon te kirren.
“Hahaha.”
“Dat betekent ‘ik ben blij om je te zien,’” zei Elsje tegen Orlando, terwijl ze Bertus in haar armen nam.
“Weet ik,” mompelde Orlando. “Ik heb je boekje gelezen en alles tot in de puntjes uitgevoerd.”
Toen geeuwde hij. “Volgens mij krijgt Bertus tandjes, want hij heeft de hele nacht gehuild. Ik heb geen oog dicht gedaan.”
Elsje gaf hem een zoen. “Je bent een lieverd. Je hebt het geweldig gedaan. Ik zal nooit meer aan je twijfelen.”
“Ik zal wel even koffie zetten,” zei Orlando blij en vertrok naar de keuken.
Toen Elsje Bertus in zijn bedje had gelegd viel haar oog op het flesje dat Orlando onder de wieg had gezet.
Vergeten af te wassen zeker. Ik kan ook niet alles verwachten van die goeierd.
Ze pakte het op.
Er zat nog een restje gele vloeistof in.
“Wat is dat?”
Elsje draaide de speen er af en staarde in het flesje.
“Allemensen…Dat is toch geen…” Ze druppelde het spul op haar vinger en likte er aan. Haar gezicht bevroor.
Bertus had het ook gezien en begon opgetogen met zijn armpjes te zwaaien.
“Neh…Neh…Neh.”
Orlando kwam net de kamer weer in met de koffie. “Ha,” glunderde hij. “Dat betekent dat hij honger heeft. Geleerd uit dat boekje van je.”
